گل ادب           (literature's flower)

آه ، آدم دلش که پُر باشد ، دوست دارد به کوچه ها بزند
برود از خودش فرار کند ، به همه چیز پشت پا بزند
 
دوست دارد به مرگ فکر کند ، زندگی را حجاب می داند
دوست دارد که بی حجاب شود ، حرف را با خود خدا بزند

توی مغزت مدام میشنوی ، منطقی فکر کن ضعیف نباش
مرد باید به درد تکیه کند ، بیخودی خوب نیست جا بزند

دل به دریا زدی و طوفان شد، به غرور نهنگ ها برخورد
موج منفی گرفت دریا را ، که سرش را به صخره ها بزند

فکر کن سفره ماهیِ پیری ، که تنش خسته از پذیرایی ست
با چه انگیزه از ته دریـــــــا ، مرد صیاد را صــــــدا بزند!؟

فکر کن بچه لاک پشتی که، روی ریلی به پشت افتاده
و قطاری به سمت او راهی است...خنده دار است دست و پا بزند

زندگی رو به قبله خوابیده ، مرگ همبستر قدیمیِ اوست
زندگی تشنه ی همآغوشی ست ، یک نفر مرگ را صدا بزند!

هر چه گشتند هیچ چیز نبود ، هرچه گشتیم هیچ چیزی نیست
آدمیزاد نا امید شده ، تا به کی پنجه در هوا بزند!؟

آسمان بر سرم سوار شده ، دل من آلت قمار شده
زندگی مثل زهرمار شده ، یک نفر چارپایه را بزند . . 

ای آنکه بودی در خوشی ها یار من روزی
دیدم که افتادی پی آزار من روزی

این سینه زندان بود، اما رفت با شادی
هرکس که خط انداخت بر دیوار من روزی

شاید قسم خوردی فراموشم کنی، اما
سر میکشی در دفتر اشعار من روزی

رفتی طنین شعرهایم در سرت... گفتم
دیوانه برمی گردی از تکرار من روزی

با هر غزل جان دادم و بر گردنت افتاد
یکباره خون آبی ِ خودکار من روزی

هر زن به چشم ام خیره شد، گم کرده ای را یافت
پس «هرکسی از ظنّ خود شد یار من» روزی

بگذار بی پروا بگویم دوستت دارم
هرچند می خندی به این اقرار من روزی

اندکی غم داشت چشمان تو، حالا بیشتر
زندگی با عشق اینطور است: پرتشویش‌تر

خویشتن‌داری و این خوب است اما فکر کن
روزگاری می‌رسد من با تو قوم و خویش‌تر…!

گاه با امواج گیسو، گاه با یک طره مو
گاه نیش کوچکی کافی‌ست، گاهی نیش‌تر

یک نظر گفتند در اسلام تنها جایز است
حیف! با حسرت دلت را می‌شد از این ریش‌تر…

احتیاجی نیست با من آبروداری کنی
من تو را آشفته‌تر هم دیده‌بودم پیش‌تر

هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو با آنکه من
مطمئنم تو از اینها عاقبت‌اندیش‌تر…

بعید است که دیگر شب بوها عاشق نگاه مات و سورمه ای آسمان بشوند.نمیدانم کجایه پاییز این گونه مه گرفته است که این روزهای دل من.قهر کرده است چمدان مشکیه رفتنم...میخواهم پرواز کنم بی چمدان.. بی کس..بی غم.

نیلوفری این گل مرا به یاده یاس غمگین گلدانه بی عطر زندگیم انداخت،چه سهمگین میگذرد همین نسیم نوازشگر،یا گونه های من پوچ شده که نمیفهمد مهربانیه خداوند را.دستانم با پنجره قهر کرده اند...شمعدانیهایه خشکیده به کف این دنیا خیره شده اند.تمام شده عمر چوبیه این گرما..نگاهی به آسمان میکنم ستاره ای رخ برمیتابد از نگاه به نامحرمی چشمان من..مهتاب نیست یا از حجم محبوس این خانه واز پشت مردمک باران خورده ی چشمان پن دیده نمیشود..در خانه ی خداوند را کوبیدم ای وای من ..خداوند کریم هم خانه نیست یا میداند منه بی خیر هستم راهم نمیدهد...خاری به پایم میرود خار بی وفایی این انسانها..سوزن شده به قلبم فرو میرود،خسته ام،خسته از همه دهقانهایی که شالیزار ناکامی درو میکنند وسیل یکباره ی هوس دودمان مزرعه شان را به باد میدهد.روی ردیف سیم های برق ،چه پرنده ی زیبایی سنجاقک میخورد...طبیعت وحشی زمین،قربانی میگیرد از ضعیفترین موجودات چون ما..دلم برای قناری آواز خوان دلم میسوزد هرچه نوای خوش سر میدهد نگاه تنفرآمیز دریافت میکند..هدیه میدهم غصه ام را به پرستوها تا به هنگام هجرتشان همه ی نابودی ام را به خاک دیگری ببرند و آنجا زیر تخم هایشان پنهان کنن...ای کاش خدواند هم نام مرا از کتاب آفرینش خط میزد

                                       هر قدم را صد قدم پس دادن است

هر که بر ما تب کند جان می دهیم

                                        ناز او را -هر چه باشد- می خریم

به خاطر میخی نعلی افتاد

به خاطر نعلی اسبی افتاد

به خاطر اسبی سواری افتاد

به خاطر سواری   جنگی شکست خورد

به خاطر شکستی کشوری نابود شد

و همه ی اینها به خاطر کسی بود که خوب میخ را نکوبیده بود

شعر:

در ادارات کسی کس نشود                          تا که وابسته به ناکس نشود

شد فراموش چو حرف پدرم                          تا بناگوش کله رفت سرم

کارمندی چو مرا شد پیشه                          تیشه ی عمر زدم بر ریشه

سوختم شعله شدم دود شدم                    بعد خاکستر و نابود شدم

پسرم حرف پدر را بشنو                              تو به راهی که پدر رفت مرو

اگـر یـک دم بـاشـد از هــمدلـی ها اثر
در این عالم، خوشتر از آن نباشد دگر

که در محفل دم سازان، بود نغمه همرازان
بود نغمه همرازان

نه رازی در جهان ماند، نه بـوی گل نه هم ماند
در آن صبح خندیدن گل، نه بیدارم نه در خوابم

نه آرامم، نه بی تابم
دلـم تـشـنه دیـدن گل

چه شود ای غم، که در این عالم
دل مـــا یــک دم، بــشــــود خرم

که جهان نیست مگر شور و شرر
رود از جــلوه ی گـل رنــگ دگـر

گرچه از جور زمـان، خنده گل کوتاه است
بهر دلداده همان، لحظه ی گل دلخواه است

قدر این لحظه به گل بر رخ جانانه نگر
جـلـوه گـنـج نـهــان، در دل ویـرانه نگر

ما خوب کسي را که بود بد ننويسيم

بالا تر از آن چيز که باشد ننويسيم

                                              آزاده خياليم که از راه تملق

                                              توصيف خسان را به خوش آمد ننويسيم

 خر مهرهء ناقابل هر بي خردي را

فيروزه و الماس و زبرجد ننويسيم

                                               بي پرده بگوييم هر آن چيز که ديديم

                                                 ترسيده ز تهديد و پيامد ننويسيم

 مداح کسانيم که دل زنده به عشق اند

بر مرده دلان لوحهء مرقد ننويسيم

                                               آن را بستاييم که او قابل وصف است

                                               گر لايق توصيف نباشد ننويسيم

 بازار سخن گرچه کساد است درين شهر

ما هم سخن از بهر درآمد ننويسيم

                                                ما عهد نموديم که غير از سخن حق

                                                گر جوشن و شمشير شود سد ننويسيم

 « الفت » به جز از رنج و غم و مردم مظلوم

ديگر ز خط و خال و لب و قد ننويسيم

  بگو از همت این هیئت ماست                          که در این فصل پیدا میشود ماست

ز سعی و فکر آن دانا وزیرست                           که سالم تر غذا نان و پنیرست

از آن با کله در کار اداره                                      فرنگی ها نمایند استعاره

ز بس داناست آن یک در وزارت                           برند اسم شریفش با طهارت

فلان یک دیپلم اصلاح دارد                                 ز سر تا پای او اصلاح بارد...

شب و روز آن یکی قانون نویسد                        ببیند هرچه گه کاری بلیسد

کثافت کاری پیشینیان را                                    نگویم تا نیالایم دهان را

از آن روزی که این عالی مقامست                     تمام آن کثافت ها تمامست

مقدس زاده اند از مادر خویش                           گناهست ار کنی مرغانشان کیش

یقیناً گر ز بی چیزی بمیرند                                به رشوت از کسی چیزی نگیرند

به جز شهریه مقصودی ندارند                            به هیچ اسم دگر سودی ندارند

فقط از بهر ماهی چند غازست                           که این بیچاره ها را چشم بازست

غم ملت ز بس خوردند مُردند                              ورم کردند از بس غصه خوردند

بهشت از دست آدم رفت، از اون روزی که گندم خورد

ببین چی میشه اون کس که یه جو، از حق مردم خورد

کسایی که تو این دنیا حساب ما رو پیچیدن

یه روزی هر کسی باشن، حساباشونو پس می‌دن

عبادت از سر وحشت، واسه عاشق عبادت نیست

پرستش راه تسکینه، پرستیدن تجارت نیست

سر آزادگی مردن، ته دلدادگی میشه

یه وقتایی تمام دین همین آزادگی میشه

کنار سفره‌ی خالی یه دنیا آرزو چیدن

بفهمن آدمی، یک عمر بهت گندم نشون می‌دن

نذار بازی کنن بازم برامون با همین نقشه

خدا هرگز کسایی رو که حق خوردن نمی‌بخشه

کسایی که به هر راهی دارن روزیتو می‌گیرن

گمونم یادشون رفته همه یک روز می‌میرن

جهان بدجور کوچیکه همه درگیر این دردیم

همه یک روز می‌فهمن چه جوری زندگی کردیم

دلم را چون اناري کاش يک شب دانه مي کردم

به دريا مي زدم در باد و آتش خانه  مي کردم

چه مي شد آه اي موساي من، من هم شبان بودم

تمام روز و شب زلف خدا را شانه مي کردم

نه از ترس خدا، از ترس اين مردم به محرابم

اگر مي شد همه محراب را ميخانه مي کردم

اگر مي شد به افسانه شبي رنگ حقيقت زد

حقيقت را اگر مي شد شبي افسانه مي کردم

چه مستي ها که هر شب در سر شوريده مي افتاد

چه بازي ها که هر شب با دل ديوانه مي کردم

يقين دارم سرانجام من از اين خوبتر مي شد

اگر از مرگ هم چون زندگي پروا نمي کردم

سرم را مثل سيبي سرخ صبحي چيده بودم کاش

دلم را چون اناري کاش يک شب دانه مي کردم

خاک ایران یکسر از دکتر پر است             هرکه دکتر نیست نانش آجر است

ملک ایران سرزمین دکتران                     این‌قدر دکتر نباشد در جهان

شهر دکتر، کوچه دکتر، باغ دکتر               کبک دکتر، فنچ دکتر، زاغ دکتر

عابران هر خیابان دکترند                         دانه‌های برف و باران دکترند

هم وزیران هم مدیران دکترند                    بیشتر از نصف ایران دکترند

هرکه پستی دارد اینجا دکتر است               دیپلم ردی‌ست، اما دکتر است

هرکه شد محبوب از ما بهتران                 هرکه شد منصوب بالا دکتر است

هرکه رد شد از در دانشکده                     یا گرفته دکتری، یا دکتر است

شعر نو مديون دکترها بُوَد                       تو ندانستي که نيما دکتر است؟

شاعر تیتراژهامان دکتر است                   مجری اخبار سیما دکتر است

آن‌که مثل آفتاب نیمه‌شب                         سر زد از صندوق آرا دکتر است

شاد باش ای دکتر آرای ما                       دکترای جمله دانش‌های ما

ای تو افلاطون و جالینوس ما                   دکترایت نخوت و ناموس ما

در جهانی که پر است از نابغه                  دکتری چندان ندارد سابقه

بی‌سبب افسرده‌ای، غم می‌خوری               سرزمین ماست مهد دکتری

خط‌مان وقتي شبيه ميخ بود                      اي‌بسا دکتر در آن تاريخ بود

اين‌همه آدم که در عالم نبود                     آدمي کم بود و دکتر کم نبود

من نگويم، شاعران فرموده‌اند                   رخش و رستم هردو دکتر بوده‌اند

گرچه باشد قصه‌ها پشت سرش                 دکتری دارند ملا و خرش

شاعران از رودکي تا عنصري                 بي‌گمان دارند هريک دکتري

شعله‌های عشق چون گر می‌گرفت             آتشی در خیل دکتر می‌گرفت

عشق با دکتر نظامي قصه‌گو                    عشق با دکتر سنايي رازجو

عارف شوريده دکتر مولوي                     نام پايان‌نامه او مثنوي

حافظ و سعدي و خواجو دکترند                سروقدان لب جو دکترند

وحشی و اهلی و غیره دکترند                  تاجر و دهقان و کاسب دکترند

عالمان را خود حدیثی دیگر است              حجت‌الاسلام دکتر بهتر است

بحث‌های جعل مدرک نان‌بری‌ست             بهترین سرگرمی ما دکتری‌ست

عده‌ای مشغول دکترسازی‌اند                   عده‌ای سرگرم دکتر‌بازی‌اند

خاک ایران یکسر از دکتر پر است             هرکه دکتر نیست نانش آجر است

ملک ایران سرزمین دکتران                     این‌قدر دکتر نباشد در جهان

شهر دکتر، کوچه دکتر، باغ دکتر               کبک دکتر، فنچ دکتر، زاغ دکتر

عابران هر خیابان دکترند                         دانه‌های برف و باران دکترند

هم وزیران هم مدیران دکترند                    بیشتر از نصف ایران دکترند

هرکه پستی دارد اینجا دکتر است             دیپلم ردی‌ست، اما دکتر است

هرکه شد محبوب از ما بهتران                   هرکه شد منصوب بالا دکتر است

هرکه رد شد از در دانشکده                     یا گرفته دکتری، یا دکتر است

شعر نو مديون دکترها بُوَد                        تو ندانستي که نيما دکتر است؟

شاعر تیتراژهامان دکتر است                    مجری اخبار سیما دکتر است

آن‌که مثل آفتاب نیمه‌شب                        سر زد از صندوق آرا دکتر است

شاد باش ای دکتر آرای ما                        دکترای جمله دانش‌های ما

ای تو افلاطون و جالینوس ما                      دکترایت نخوت و ناموس ما

در جهانی که پر است از نابغه                    دکتری چندان ندارد سابقه

بی‌سبب افسرده‌ای، غم می‌خوری              سرزمین ماست مهد دکتری

خط‌مان وقتي شبيه ميخ بود                       اي‌بسا دکتر در آن تاريخ بود

اين‌همه آدم که در عالم نبود                      آدمي کم بود و دکتر کم نبود

من نگويم، شاعران فرموده‌اند                     رخش و رستم هردو دکتر بوده‌اند

گرچه باشد قصه‌ها پشت سرش                دکتری دارند ملا و خرش

شاعران از رودکي تا عنصري                      بي‌گمان دارند هريک دکتري

شعله‌های عشق چون گر می‌گرفت             آتشی در خیل دکتر می‌گرفت

عشق با دکتر نظامي قصه‌گو                      عشق با دکتر سنايي رازجو

عارف شوريده دکتر مولوي                          نام پايان‌نامه او مثنوي

حافظ و سعدي و خواجو دکترند                   سروقدان لب جو دکترند

وحشی و اهلی و غیره دکترند                  تاجر و دهقان و کاسب دکترند

عالمان را خود حدیثی دیگر است                حجت‌الاسلام دکتر بهتر است

بحث‌های جعل مدرک نان‌بری‌ست                بهترین سرگرمی ما دکتری‌ست

عده‌ای مشغول دکترسازی‌اند                     عده‌ای سرگرم دکتر‌بازی‌اند

چنین گفت رســتم به سهـــراب یل

که من آبـــرو دارم انــــــدر محـــل

مکن تیز و نازک ، دو ابـروی خود

دگر سیخ سیـخی مکن؛ مـوی خود

شدی در شب امتــــــحان گرمِ چت

بروگــمشو ای خــاک بر آن سـرت

اس ام اس فرستادنت بس نبــــــــود

که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود

رهـا کن تو این دختِ افراسیــــــاب

که مامش ترا می نمــــاید کبــــــاب

اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــم

دریغـــا پسر، دستِ دشــمن دهـــم

چوشوهر دراین مملکت کیمــیاست

زتورانیان زن گرفتـــــن خطـــاست

خودت را مکن ضــــایع از بهــراو

به دَرست بـــپرداز و دانش بجـــــو

دراین هشت ترم،ای یلِ با کـلاس

فقـط هشت واحد نمـودی تو پاس

توکزدرس ودانش، گریزان بـُدی

چرا رشــته ات را پزشـکی زدی

من ازگـــــــــور بابام، پول آورم

که هــرترم، شهـریه ات را دهـم

من از پهلــــــوانانِ پیـشم پـــسر

ندارم بجــز گرز و تیـــغ و ســپر

چو امروزیان،وضع من توپ نیست

بُوُد دخل من هفـده و خرج بیست

به قبـض موبایلت نگـه کرده ای

پــدر جــــد من را در آورده ای

مسافر برم،بنـده با رخش خویش

تو پول مرا می دهی پای دیـــشی!

مقصّر در این راه ، تهیمیــنه بود

که دور از من اینگونه لوست نمود

چنیـن گفت سهـراب، ای ول پـدر

بُوَد گفـــته هایت چو شهـد وشکر

ولـی درس و مشق مرا بی خیـال

مزن بر دل و جان من ضــد حال

اگرگرمِ چت یا اس ام اس شویــم

ازآن به که یک وقت دپرس شــویم 

خـــــــــــواهم نوشت بر کرانه ی این باغ

دستی همیشه منتظر دست دیگراست

چشمی همیشه هست که نمی خوابد

ای سکوت ، ای مادر فریاد ها

گم شدم در این هیاهو ، گم شدم

تو کجایی تا بگیری داد من ؟

گر سکوت خویش را می داشتم

زندگی پر بود از فریاد من

یک غزل زیبا در وصف گرانی  مرغ :

مرغ ،آهنگ جدایی ساز کرد

ناگهان از سفره ام پرواز کرد

از فراقش قلب بشقابم شکست

قاشق و چنگال من در غم نشست

دید او فیش حقوقم را مگر؟

کاین چنین از پیش من بگرفت پر

مرغکم رفتی تو از پیشم چرا

کردی از پیش خودت کیشم چرا

من به تو خیلی ارادت داشتم

حشر و نشری با کبابت داشتم

خاطراتت مانده در کنج اجاق

سوخت قلب دیگ تفلون از فراق

ران و بال و سینه ات یادش بخیر

قلب چون آیینه ات یادش بخیر

با سس قرمز چه زیبا می شدی

خوب و دلچسب و دلارا می شدی

ای فدای ژامبون رنگین تو

سوپ های داغ و آن ته چین تو

ناز کم کن پیش ماها هم بیا

لطف کن ،یک شام، اینجا هم بیا

دستمان از گوشت دور است ای نگار

پس تو دیگر اشکمان را در نیار

زندگی بی تو جهنم می شود

سکته ،اسبابش فراهم می شود

ای فدای قُد قُدایت باز گرد

این دل و جانم فدایت باز گرد

بی تو باور کن که مردن بهتر است

از جهان تشریف بردن بهتر است

از خر شیطان بیا پایین عزیز

عشوه کم کن ،زهر در جامم مریز

تازگی از دیگران دل می بری

هرکه بامش بیش ،با او می پری

در نبودِ هیکل زیبای تو

دلخوشم با سنگدان و پای تو

پس چه شد آن بال های خوشگلت

لک زده است این دل برای شنسلت

ذهن یخچالم پُر است از یاد تو

بازگرد ای خوشگل تو دلبرو

تخم خود را لا اقل از ما نگیر

تا که با خاگینه اش گردیم سیر

دويديمو دويديم هيچ جا رامون ندادن

گفتن که توي جاده دونده ها زيادن

دويديمو دويديم فايده نداشت دويدن

به همه چي رسيديم به جز خود رسيدن

دويديمو دويديم تو کوچه هاي بن بست

ميرفتيم و ميگفتن: خسته نشيد بازم هست

دويديمو دويديم راه ها خاکستري شد

حرفاي عاشقونه کمرنگ و سرسري شد

دويديمو دويديم ،اسفندي دود نکردن

گفتن فقط زير لب: کاش ديگه بر نگردن

دويديمو دويديم تا رسيديم به ديوار

اون ور ديوارم باز ،خورديم به فصل تکرار

دويديمو دويديم ، قصه زندگي بود

دليل واسه دويدن، فقط ديوونگي بود

گوينــــــــد مرا چـــو زاد مـادر روي کاناپه، لمــــيدن آموخت

شب ها بر ِ مـــاهــواره تا صبــح بنشست و کليـپ ديدن آموخت

برچهـــره، سبوس و ماست ماليد تا شيوه ي خوشگليـدن آموخت

بنــــمود «تتو» دو ابروي خويش تا رســم کمان کشـيدن آموخت

هر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح آيين ِ چروک چيـــــدن آموخت

دستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار همـــــواره طلا خريدن آموخت

با دايــــــي و عمّه هاي جعــــلي پز دادن و قُمپُــــــزيدن آموخت

با قوم خودش ، هميــــــشه پيوند از قوم شــــوهر، بريدن آموخت

آســــــوده نشست و با اس ام اس جک هاي خفن، چتيدن آموخت

چون سوخت غذاي ما شب وروز از پيک، مدد رسيــــدن آموخت

پاي تلفــــن دو ساعت و نيــــــم گل گفتن و گل شنيـــدن آموخت

بابــــــام چــــو آمد از سر کـــار بيماري و قد خميـــــدن آموخت

اثر مهندس علي اصغر اصفهاني، متخلص به سليم

معلم چو آمد، به ناگه کلاس؛                         چوشهري فروخفته خاموش شد

سخن هاي ناگفته در مغزها                           به لب نارسيده فراموش شد

معلم ز کار مداوم مدام                                 غضبناک و فرسوده و خسته بود

جوان بود و در عنفوان شباب                         جواني از او رخت بر بسته بود

سکوت کلاس غم آلود را                              صداي رساي معلم شکست

زجا احمدک جست و بند دلش                        از اين بي خبر بانگ ناگه گسست

"بيا احمدک درس ديروز را                          بخوان تا بدانم که سعدي چه گفت"

ولي احمدک درس ناخوانده بود                       به جز آنچه ديروز از وي شنفت ...

آخر این هفته، جشن ازدواج ما به پاست

با حضور گرم خود، در آن صفا جاری کنید

ازدواج و عقد یک امر مهم و جدی است

لطفاً از آوردن اطفال، خودداری کنید

بر شکم صابون زده، آماده سازیدش قشنگ

معده را از هر غذا و میوه ای عاری کنید

تا مفصل توی آن جشن عزیز و با شکوه

با غذا و میوه ی آن جشن، افطاری کنید

البته خیلی نباید هول و پرخور بود ها

پیش فامیل مقابل آبروداری کنید ...

شعر اول را  حمید مصدق گفته بوده که همه خوندن یا شنیدن :
 
 
تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت...