گل ادب           (literature's flower)

گاهي اوقات از خودمان مي پرسيم:

انجام چه كاري باعث شده كه شايسته داشتن چنين شرايطي شوم.

چرا خدا اجازه مي دهد  اين طور چيزهايي براي من اتفاق  بيافتد؟

در اين مورد تعبيري را ببينيد...

دختري به مادرش مي گويد چطور همه  چيز براي او اشتباه پيش مي رود؟ شايد او در امتحان رياضي رد شده!

در همين احوال نامزدش هم او را رها كرده... 

به خاطر بهترين دوستش

در اوقاتي چنين غمناك يك مادر خوب دقيقا مي داند چه چيز  دخترش را دلخوش مي كند...  :”من يه كيك خوشمزه درست مي كنم“ 

مادر دخترش را در آغوش مي كشد و او را به آشپزخانه مي برد در حاليكه دختر تلاش مي كند لبخند بزند.

در حاليكه مادر وسايل و  مواد لازم را آماده مي كند، ودخترش مقابل  او نشسته. مادر    مي پرسد:

عزيزم يه تكه كيك مي خواي؟

: آره مامان! تو كه حتما ميدوني من چقدر كيك دوست دارم!

بسيار خوب، مقداري از روغن كيك بخور.

دختر با تعجب جواب ميده :چي؟ نه ابدا!

نظرت در مورد خوردن دو تا تخم  مرغ خام چيه؟

در مقابل اين حرف مادر دختر جواب ميده:شوخي مي كنين؟

:يه كم آرد؟

: نه مامان مريض ميشم!

مادر جواب داد:

همه اينا نپخته هستن و طعم بدي دارن اما اگه اونا رو با هم استفاده كني

اونا يه كيك خوشمزه رو درست مي كنن.

خدا هم همين طور عمل        ميكند، هنگامي كه ما از خودمان مي پرسيم  چرا او ما را در چنين شرايط سختي قرار داده، در حقيقت ما نمي فهميم  تمام اين وقايع كي، كجا و  چه چيزي را به ما مي بخشد.

فقط او مي داند و او هم نخواهد گذاشت كه ما شكست بخوريم.

نيازي نيست ما در عوامل و موقعيتهايي كه هنوز خامند فروبرويم.

به خدا اعتماد كنيم 

و 

چيزهاي فوق العاده اي را كه به سوي ما مي آيند، ببينيم.

خدا ما را خيلي دوست دارد...

او هر بهار گل ها را براي ما مي فرستد

...او هر صبح طلوع خورشيد  را مي سازد

... و هروقت شما نياز  به حرف زدن داشتيد 

او براي شنيدن آنجاست 

او مي تواند در هر جايي از جهان زندگي  كند

اما او قلب تو را براي زندگي انتخاب كرده...

 ظهر یکی از روزهای رمضان بود ....حسین حلاج همیشه برای جزامی ها غذا می برده و اون روز هم ...داشت از خرابه ایی که بیماران جزامی توش زندگی می کردند می گذشت ....جزامی ها داشتند ناهار می خوردند ...ناهار که چه ؟ ته مونده ی غذاهای دیگران و و چیزهایی که تو اشغال ها پیدا کرده بودند و چند تکه نان...یکی از اون ها بلند میشه به حلاج می گه : بفرما ناهار !

- مزاحم نیستم ؟

- نه بفرمایید.

حسین حلاج میشینه پای سفره ....یکی از جزامی ها رو بهش می گه : تو چه جوریه که از ما نمی ترسی ...دوستای تو حتی چندششون می شه از کنار ما رد شند ...ولی تو الان....

حلاج میگه : خب اون ها الان روزه هستند برای همین این جا نمیاند تا دلشون هوس غذا نکنه .

- پس تو که این همه عارفی و خدا پرستی چرا روزه نیستی ؟

- نشد امروز روزه بگیرم دیگه ...

 حلاج دست به غذا ها می بره و چند لقمه می خوره ...درست از همون غذا هایی که جزامی ها بهشون دست زده بودند ...

 چند لقمه که می خوره بلند میشه و تشکر می کنه و می ره ....

 موقع افطار که میشه منصور غذایی به دهنش می زاره و می گه : خدایا روزه من را قبول کن ....

یکی از دوستاش می گه : ولی ما تو را دیدیم که داشتی با جزامی ها ناهار می خوردی

 حسین حلاج در جوابش می گه : اون خداست ...روزه ی من برای خداست ...اون می دونه که من اون چند لقمه غذا را از روی گرسنگی و هوس نخوردم ....دل بنده اش را می شکستم روزه ام باطل می شد یا خوردن چند چند لقمه غذا ؟؟؟ 

عارفی را دیدند مشعلی و جام آبی در دست ، پرسیدند : کجا میروی؟

گفت : می روم با آتش ، بهشت را بسوزانم و با آب جهنم را خاموش کنم ، تا مردم خدا را فقط به خاطر عشق به او بپرستند، 

نه به خاطر عیاشی در بهشت و ترس از جهنم 

روزگاری مرید و مرشدی خردمند در سفر بودند. در یكی از سفر هایشان در بیابانی گم شدند و تا آمدند راهی پیدا كنند شب فرا رسید. ناگهان از دور نوری دیدند و با شتاب سمت آن رفتند. دیدند زنی در چادر محقری با چند فرزند خود زندگی می كند. آنها آن شب را مهمان او شدند. و او نیز از شیر تنها بزی كه داشت به آنها داد تا گرسنگی راه بدر كنند. روز بعد مرید و مرشد از زن تشكر كردند و به راه خود ادامه دادند. در مسیر، مرید همواره در فكر آن زن بود و این كه چگونه فقط با یك بز زندگی می‌گذرانند و ای كاش قادر بودند به آن زن كمك می كردند، تا این كه به مرشد خود قضیه را گفت. مرشد فرزانه پس از اندكی تأمل پاسخ داد: «اگر واقعاً می‌خواهی به آنها كمك كنی برگرد و بزشان را بكش! «مرید ابتدا بسیار متعجب شد، ولی از آن جا كه به مرشد خود ایمان داشت چیزی نگفت و برگشت و شبانه بز را در تاریكی كشت و از آن جا دور شد. .... سال های سال گذشت و مرید همواره در این فكر بود كه بر سر آن زن و بجه هایش چه آمد.
    روزی از روزها مرید و مرشد قصه ما وارد شهری زیبا شدند كه از نظر تجاری نگین آن منطقه بود. سراغ تاجر بزرگ شهر را گرفتند و مردم آن ها را به قصری در داخل شهر راهنمایی كردند.
     صاحب قصر زنی بود با لباس های بسیار مجلل و خدم و حشم فراوان كه طبق عادتش به گرمی از مسافرین استقبال و پذیرایی كرد، و دستور داد به آن ها لباس جدید داده و اسباب راحتی و استراحت فراهم كنند.
    پس از استراحت آن ها نزد زن رفتند تا از رازهای موفقیت وی جویا شوند. زن نیز چون آنها را مرید و مرشدی فرزانه یافت، پذیرفت و شرح حال خود این گونه بیان نمود: سال های بسیار پیش من شوهرم را از دست دادم و با چند فرزندم و تنها بزی كه داشتیم زندگی سپری می كردیم. یك روز صبح دیدیم كه بزمان مرده و دیگر هیچ نداریم. ابتدا بسیار اندوهگین شدیم، ولی پس از مدتی مجبور شدیم برای گذران زندگی با فرزندانم هر كدام به كاری روی آوریم. ابتدا بسیار سخت بود، ولی كم كم هر كدام از فرزندانم موفقیت هایی در كارشان كسب كردند. فرزند بزرگترم زمین زراعی مستعدی در آن نزدیكی یافت. فرزند دیگرم معدنی از فلزات گرانبها پیدا كرد و دیگری با قبایل اطراف شروع به داد و ستد نمود. پس از مدتی با آن ثروت شهری را بنا نهادیم و حال در كنار هم زندگی می كنیم. مرید كه پی به راز مسئله برده بود از خوشحالی اشك در چشمانش حلقه زده بود ....
نتیجه:
    هر یك از ما بزی داریم كه اكتفا به آن مانع رشدمان است، و باید برای رسیدن به موفقیت و موقعیت بهتر آن را فدا كنیم. ... (هیچ چیز غیر ممكن نیست!)

  ســـرم!
پسر ِخوبم
میدونم که تو هم یه روزی عاشق میشی. میای وایمیستی جلوی من و بابات و از دخترکی میگی که دوسش داری!
... این لحظه اصلا عجیب نیست و تو ناگزیری از عشق....! که تو حاصل عشقی
پســ ـرم...
مامانت برای تو حرف هایی داره
حرف هایی که به درد روزهای عاشقیت میخوره...
عزیزدلم!
یک وقتهایی زن ِ رابطه بی حوصله و اخموست. روزهایی میرسه که بهونه میگیره. بدقلقی میکنه و حتی اسمتو صدا میکنه و تو به جای جانم همیشگی میگی: "بله!"
 و اون میزنه زیر گریه....
زن ها موجودات عجیبی هستند پسرم...
موجوداتی که میتونی با محبتت آرومشون کنی و یا با بی توجهیت از پا درش بیاری... باید برای اینجور وقتها آماده باشی. بلد باشی. باید یاد بگیری
 که نازش را بکشی...
عزیزم. پسر مغرور و دوست داشتنی من!!!ناز کشیدن شاید کار مسخره ای
 به نظر برسه اما باید یاد بگیری....
زن ها به طرز عجیبی محتاج لحظه هایی هستن که نازشون خریدار داره...
میدونی؟
این ویژگی زنه، گاهی غصه ها مجبورش میکنن به گریه...! خیلی پاپی‌ دلیل گریه ش نشو... همیشه نیازی نیست دنبال دلیل و چرا باشی
 تا بخوای راه حل نشونش بدی....
گاهی فقط باید بشنویش. بذاری توی بغلت گریه کنه و بعد فقط دستش را بگیری
 و ببریش بیرون یه هدیه کوچولو براش بگیری و بگی که چقدرخوشگله!.
 ازش تعریف کنی و باهاش حرف بزنی ...یاد بگیر که با مردونگیت غصه هاشو
 آب کن نه که از غصه آبش کنی......
اگر هم که پای فاصله درمیونه کافی هست نازش کنی .. بهش زنگ بزنی باهاش
 حرف بزنی... اگر بازم گریه کرد و آروم نشد دلسرد نشو . باز هم صداش کن!!! عاشقانه صداش کن، حتی اگه واقعا خسته ای!!!!
بهت قول میدم درست اون لحظه ای که داری فکر میکنی این صدا کردنا ...
فایده ای نداره و نمیخواد حرف بزنه و میخواد تنها باشه.
 برمیگرده طرفت و توی آغوشت خودشو رها میکنه و...
زن ها هیچ وقت این لحظه ها که پاش وایسادی رو فراموش نمیکنن
 و همه انرژی که براش گذاشتی رو بهت برمیگردونن...
پسرم!!!! این روزها که مینویسم هنوز دخترکی هستم پر از آرزو ،
دخترکی که روزی زن میشود. مادر میشود.
مادر تو

 

یک غزل زیبا در وصف گرانی  مرغ :

مرغ ،آهنگ جدایی ساز کرد

ناگهان از سفره ام پرواز کرد

از فراقش قلب بشقابم شکست

قاشق و چنگال من در غم نشست

دید او فیش حقوقم را مگر؟

کاین چنین از پیش من بگرفت پر

مرغکم رفتی تو از پیشم چرا

کردی از پیش خودت کیشم چرا

من به تو خیلی ارادت داشتم

حشر و نشری با کبابت داشتم

خاطراتت مانده در کنج اجاق

سوخت قلب دیگ تفلون از فراق

ران و بال و سینه ات یادش بخیر

قلب چون آیینه ات یادش بخیر

با سس قرمز چه زیبا می شدی

خوب و دلچسب و دلارا می شدی

ای فدای ژامبون رنگین تو

سوپ های داغ و آن ته چین تو

ناز کم کن پیش ماها هم بیا

لطف کن ،یک شام، اینجا هم بیا

دستمان از گوشت دور است ای نگار

پس تو دیگر اشکمان را در نیار

زندگی بی تو جهنم می شود

سکته ،اسبابش فراهم می شود

ای فدای قُد قُدایت باز گرد

این دل و جانم فدایت باز گرد

بی تو باور کن که مردن بهتر است

از جهان تشریف بردن بهتر است

از خر شیطان بیا پایین عزیز

عشوه کم کن ،زهر در جامم مریز

تازگی از دیگران دل می بری

هرکه بامش بیش ،با او می پری

در نبودِ هیکل زیبای تو

دلخوشم با سنگدان و پای تو

پس چه شد آن بال های خوشگلت

لک زده است این دل برای شنسلت

ذهن یخچالم پُر است از یاد تو

بازگرد ای خوشگل تو دلبرو

تخم خود را لا اقل از ما نگیر

تا که با خاگینه اش گردیم سیر

زن و شوهر جوانی سوار برموتورسیکلت در دل شب می راندند. آنها از صمیم قلب یکدیگر را دوست داشتند.

زن جوان: “یواشتر برو من می ترسم”

مرد جوان: نه، اینجوری خیلی بهتره!

زن جوان: “خواهش می کنم، من خیلی میترسم.”

مردجوان: “خوب، اما اول باید بگی دوستم داری!”

زن جوان: “دوستت دارم، حالا میشه یواشتر برونی؟”

مرد جوان: “مرا محکم بگیر”

زن جوان: “خوب، حالا میشه یواشتر؟”

مرد جوان: “باشه، به شرط این که کلاه کاسکت مرا برداری و روی سرت بذاری، آخه نمی تونم راحت برونم، اذیتم می کنه.”
روز بعد روزنامه ها نوشتند برخورد یک موتورسیکلت با ساختمانی حادثه آفرید. در این سانحه که بدلیل بریدن ترمز موتور سیکلت رخ داد، یکی از دو سرنشین زنده ماند و دیگری در گذشت.
مرد از خالی شدن ترمز آگاهی یافته بود پس بدون این که زن را مطلع کند با ترفندی کلاه کاسکت خود را بر سر او گذاشت و خواست برای آخرین بار دوستت دارم را از زبان او بشنود و خودش رفت تا او زنده بماند و این است عشق واقعی!

دويديمو دويديم هيچ جا رامون ندادن

گفتن که توي جاده دونده ها زيادن

دويديمو دويديم فايده نداشت دويدن

به همه چي رسيديم به جز خود رسيدن

دويديمو دويديم تو کوچه هاي بن بست

ميرفتيم و ميگفتن: خسته نشيد بازم هست

دويديمو دويديم راه ها خاکستري شد

حرفاي عاشقونه کمرنگ و سرسري شد

دويديمو دويديم ،اسفندي دود نکردن

گفتن فقط زير لب: کاش ديگه بر نگردن

دويديمو دويديم تا رسيديم به ديوار

اون ور ديوارم باز ،خورديم به فصل تکرار

دويديمو دويديم ، قصه زندگي بود

دليل واسه دويدن، فقط ديوونگي بود